Ξημερώνει η μέρα και ξεκινάς για τις καθημερινές εργασίες. Αύγουστος είναι, χαλαρότητα επικρατεί από άποψη εργασιακού φόρτου και αποφασίζεις να διευθετήσεις τις εκκρεμότητες λογαριασμών και αγορών.
Πρώτη στάση ο ΟΤΕ. Ολιγόλεπτη αναμονή - διότι τώρα θυμήθηκαν όλοι να πληρώσουν το λογαριασμό, μαζί με σένα, και το τηλέφωνο θέλει κι αυτό εξόφληση. Μπροστά από σένα είναι ένα ζευγάρι. Μελαμψοί και οι δύο στην όψη, σκυθρωποί, από εκείνους που εκ πρώτης όψεως εκτιμάς ως πονηρούς, ντυμένοι απλά, καθημερινά. Συζητουν με τον υπάλληλο τις δυνατότητες των κινητών τηλεφώνων και τις απαιτήσεις των τηλεφωνικών συνδέσεων - ούτε κι εκείνοι ξέρουν τί θέλουν, απλά να είναι φτηνό, όλοι αυτό δεν ζητάμε; Κανονίζουν τέλως πάντων το πρόγραμμα που θε ακολουθήσουν, έρχεται η σειρά σου, εξυπηρετείσαι και φεύγεις.
Κι εκεί που περπατάς αμέριμνος στον πεζόδρομο, κατευθυνόμενος στην γνωστή και συμπαθή σου καφετέρια για να απολαύσεις τον πρωινό σου καφέ ή οποιοδήποτε αφέψημα, αντικρίζεις στην άκρη του πεζοδρομίου, μπροστά στον αντικρινό φούρνο, την κοπέλα από το προηγούμενο ζευγάρι με σηκωμένα τα μπατζάκια, λόγω δυσμορφίας στα πόδια και αδυναμίας δι' αυτό να εργαστεί, να ζητά ελεημοσύνη και προσποιούμενη τεράστια πείνα και ασυγκράτητη υπνηλία...
Εσύ σπεύδεις να μειώσεις τα έξοδά σου. Ο επέτης σπεύδει να ανανεώσει την κινητή του τηλεφωνία. Βέβαια, όλοι τις ίδιες ανάγκες έχουμε.
Τα σχόλια δικά σας.
